Neurodydaktyka – co to takiego?
Neurodydaktyka to dyscyplina naukowa wykorzystująca wyniki badań mózgu do tego, aby zmienić dotychczasowe podejście do nauczania, czyli zweryfikować skuteczność stosowanych dotąd metod dydaktycznych i opracować koncepcję nauczania przyjaznego mózgowi, dostosowanego do sposobu jego funkcjonowania, wykorzystującego jego naturalny potencjał.
Główne założenia neurodydaktyki (wg dr Marzeny Żylińskiej) to miedzy innymi:
– współpraca lepiej sprzyja rozwojowi niż rywalizacja
– nauka musi być aktywna, czyli zdobywana poprzez działanie, doświadczanie wszystkim zmysłami, a nie bierne wysłuchiwanie wykładów
– nauka powinna odbywać w ruchu, a nie w czasie tkwienia przy stoliku
– nauka powinna angażować emocje – tylko to, co nas porusza i dotyczy jest w stanie zapaść w pamięć na dłużej i włączyć się do naszego systemu wiedzy na stałe
Wszystkie komórki nerwowe w mózgu tworzą wielką sieć połączeń. Każda z nich potrafi utworzyć nawet do 20 tysięcy połączeń z innymi neuronami. Większość tych połączeń tworzy się w początkowych latach życia człowieka. Co sprzyja ich tworzeniu się?
Mózg uczy się jedynie wtedy, gdy jest aktywny, tzn. wtedy, gdy neurony przetwarzają impulsy. Podczas zaangażowana w nową naukę i doświadczenia, mózg tworzy ścieżki neuronowe. Te doświadczenie, zdobywane na przestrzeni wielu lat – tych pierwszych i następnych – aktywuje niektóre neurony, tworzy między nimi nowe, wzmacniając istniejące połączenia. Niewykorzystane połączenia zostaną ostatecznie wyeliminowane. Proces ten nazywamy przycinaniem synaptycznym.
Wiedzy nikomu nie można przekazać, musimy odejść od postrzegania uczenia się jako procesu biernego. W rzeczywistości strukturę wiedzy każdy tworzy sobie sam. (M. Żylińska)
Ta sieć połączeń synaptycznych (i ich rozwój) ma duży wpływ na sposób myślenia i działania dziecka w latach późniejszych.
Dlatego w procesie nauki tak ważna jest edukacja przedszkolna i wczesnoszkolna.
